Өткенде Алматыдағы супермаркеттердің біріне кіріп қалғаным бар. Сыр мен шұжық бөлімінен бір өнімнің халалдығы туралы сатушыға қазақша сұрақ қойып едім, «Я не понимаю» дейді. Сұрағымды жай дауыспен қайталап тағы қойдым.
– Я же сказала, что ваш язык не знаю!
– Девішке, я на своей стране, на своей земле живу, и на своем, тем более на государственном языке говорю и пою. Вы не знаете мой язык?! Знашіт, Вам чужая моя земля, чужая моя страна?!.
– Нет, не чужая. Я родилась здесь в Казахстане! Живу здесь!
– Если Вам не чужая моя земля, не чужая моя страна, если хотите чтобы я поверил в это, тогда спойте, божалыста, гимн Казахстана! Если споете один куплет с припевом, я поверю в ваши слова и дам вам от своей пенсии 1000 тенге, если споете полностью я дам Вам 5000 тенге и всю жизнь буду считать вас родным!
– ?!.
Сатушы аузын ашып қалды. Мектепте Қазақстан әнұранын үйренбепті. Зейнетақым қалтамда қалды. Енді шаптыққан бәлені орнына қою керек қой:
– Девішке, как то ученый Карл Маркс сказал: «Не знать языка страны проживания мөжіт: гость, идиот или оккупант». Вас отнести к идоту или оккупанту я не могу. Знашіт, вы – гость! Вы – гастарбайтер! И ведите себя соответственно, как пологается гостью!
– Я не гость, не гастарбайтер! Я… Я…
Сөйтіп «шақырылмаған қонақтың» аузына құм құйылды!
Марат Тоқашбаев, журналист
(жазба автордың Фейсбуктағы парақшасынан алынды)