Жарқ еткізіп ем жанымнан 
Бір найзағай суырып,
Көк қарады үңіліп,
Жер қарады бұрылып.
Найзағайдың ұшқындарынан
Ұшып шыққан мың үміт,
Қанаттарына аппақ бұлттар ілініп,
Қабақтарына ақ сәулелер құйылып,
Күллі әлемді тербеп тұрды жылылық.
Сол-ақ екен
Күдіктерім күңдей болып бүгіліп,
Күмәндарым күлдей болып үгіліп,
Күнәларым Күн нұрына жуылып,
Менің осы нұр саулаған кеудемнен
Мінсіз әлем бейне қайта туылып,
Мәре-сәре болып жатқан шағымда,
Мен кетпейін сүрініп,
Сен кетпеші суынып,
Жарығым!