Атавизм әлі архаизмге айналмапты. Адам әлеуметтік мақұлық. Бұған ешкімнің таласы жоқ. Алайда, оның әлеуметтелігінің белгілі бір шегі болуы керек, Бұл шек оның адамдығын танытатын өлшем болуы тиіс. Сырт көзге. Мысалы, көрші офисте гілер ұжым болып спорттық бірдеңе көріп отыр, даусын қатты шығарып қойған, ол ештеңе еме-ау, өздері де айғайға аттан қосып, қиқулап қояды. Бұл маған бөгет жасайды. Әлеуметтіктің шегі бар дейтінім сол - оны әркім өзі үйінде немес жеке отырып көрсе болар еді, екіншіден, әлеуметтіктің шегі ортақ іске жұмылу, қайғыны бөлісу секілді маңызды кездер де ғана керек, әркімнің талғамы әр түрлі 100 пайыз ешкім ешкімге сәйкес келмейді де. Бұл және міндетті емес те. Сонда не үшін жиналады? Істейтін іс жоқтықтан. Жабайылық қой бұл. Ұрғашы арыстанның мекіренгені мен еркегінің ыңыранып-ырылдағаны секілді жабайы естіледі.